Hond kijkt elke dag in afvoerput, omstanders zijn geschokt als ze het openen
Dave was zijn hond aan het uitlaten toen hij een Duitse herder tegenkwam die in een afvoerputje staarde. Hij vond er niet veel aan. Hij vond het gewoon vreemd dat de hond helemaal alleen was. De volgende dag gebeurde hetzelfde. Dave werd achterdochtig. Toen begon hij geluiden uit de afvoer te horen.
Hij belde meteen de hulpdiensten om de afvoer open te krijgen...
Een brandweerwagen was snel ter plaatse. Ze hadden het nodige gereedschap om de regenafvoer te openen. De geluiden werden steeds luider. Wat zat er vast in de afvoer? Dave was nieuwsgierig, maar hij kreeg van aankomende agenten te horen dat ze de directe omgeving rond de afvoer hadden afgesloten.
Toen gebeurde er iets dat Dave niet had verwacht, Dave kreeg te horen dat hij moest komen voor verhoor. Ze hadden de Duitse herder in bedwang gehouden en wilden van Dave weten wat er aan de hand was. Dave was stomverbaasd. Hij werd behandeld alsof hij een verdachte was. In zijn ooghoek zag hij een witte tent rond de afvoer staan.
Hij werd in een politiebusje gegooid. Dave besefte dat het niet in zijn belang was om te worstelen. Hij moest de politieagenten gehoorzamen. Hij kreeg te horen dat ze naar het politiebureau gingen om hem te ondervragen over wat ze hadden gevonden. Ze gedroegen zich alsof Dave een misdaad had begaan...
Op exact hetzelfde moment werd Dave het politiebureau binnen begeleid. Hij zag dat ze ook de Duitse herder binnenbrachten. Dave kon alleen maar gehoorzamen, hij had geen idee waar het over ging, maar hij was vastbesloten zijn naam te zuiveren.
De agenten zetten Dave neer in de verhoorkamer en begonnen meteen vragen te stellen. Ze hadden de indruk dat de Duitse herder van hem was. Dave vertelde hen echter dat hij maar één hond had, die samen met de duitse herder in een andere kamer zat.
De politie had de straatcamera's gecontroleerd. Ze hadden Dave elke dag rond de duitse herder zien lopen en met hem en de afvoer omgaan. Nu hadden ze geen aanwijzingen, maar ze wilden niet delen wat ze in de afvoer hadden gevonden. Toen Dave ernaar vroeg, werden ze bleek.
Ze vroegen hem om met hen de dag door te lopen, en ze moesten wat aanwijzingen krijgen. Omdat Dave de hulpdiensten had gebeld, hadden ze maar één aanwijzing die ze konden volgen. Ze moesten zoveel mogelijk informatie krijgen. Dave begon ze deze dag te begeleiden.
Dave vertelde hen dat het geluid onmiskenbaar iets was dat hij nog nooit eerder had gehoord. Hij had een zacht maar aanhoudend gebons en af en toe gekrijs gehoord. Zijn eigen hond werd ook in zijn sporen gestopt. Dave wist één ding, problemen lagen op de loer.
Tot Dave's verbazing luisterden de agenten heel aandachtig. Het was alsof ze geen idee hadden wat ze precies waren tegengekomen. Ze moesten de situatie enigszins begrijpen, en alleen Dave was iemand met wie ze konden praten.
Dave vervolgde dat hij om zich heen begon te kijken om te zien of hij de eigenaar van de herder zag. De herder zat al een paar dagen in de afvoer te staren. Het leek niemand iets te kunnen schelen, maar Dave had het gevoel dat er iets aan de hand was.
Het vreemde aan de herder was dat hij niet eens reageerde. Het was alsof hij volledig uitgezongen was. Dave kon zijn aandacht niet krijgen, maar het leek alsof de hond geen hulp wilde en ook geen aandacht van omstanders. Wat zou dit kunnen triggeren?
Dave begon rond te kijken om hulp te vinden. Hij wilde hier zo snel mogelijk weg. Hij probeerde zijn eigen hond weg te slepen van de afvoer, maar hij weigerde te bewegen. Dave begon echt te worstelen. Wat kon hij doen... Moet hij de politie bellen?
Dave voelde zich verward, terwijl hij daar midden op straat stond met zijn hond en de duitse herder, in cirkels om zich heen kijkend alsof hij aan het ijlen was. Veel ogen van voorbijlopende mensen vielen op hem en hij begon zich een beetje ongemakkelijk te voelen. Eindelijk, en gelukkig, nam Dave de beslissing om naar zijn eigen hond te luisteren.
Toen hij zich op het riool beneden concentreerde, kon hij de geluiden opnieuw horen, en dit keer in meer detail. Maar zelfs met zijn ogen dichtgeknepen, kon Dave alleen maar duisternis beneden zien. Volgens Dave was er in ieder geval iets of iemand duidelijk in gevaar. Hoe kon hij de enige zijn die dit beseft op zo'n drukke plek? Hij voelde zich geroepen om iets aan dit gevaar te doen.
In eerste instantie zei Dave dat hij probeerde het deksel van de rioolbuis te duwen. Het bleef precies op zijn plaats. Nu, met een metalen stok als hefboom die hij dichtbij vond, probeerde hij het opnieuw met al zijn energie. De pijp was duidelijk op zijn plaats geroest en er kon niets worden verplaatst. Dave keek om zich heen. Een handvol mensen had hem van een afstand gadegeslagen en durfde nu dichterbij te komen.
Met een duidelijke frustratie in zijn stem probeerde hij enkele omstanders uit te leggen wat de situatie was. Nu begonnen ook steeds meer mensen de verontrustende geluiden uit het riool te horen. Dave kwam even van opluchting toen een paar anderen net zo vastbesloten leken om hem te helpen als hij bij deze taak was.
Een plaatselijke winkeleigenaar verscheen van achteren, met wat leek op een koevoet. Binnen een paar minuten had zich een team van vier toegewijde mannen gevormd, elk met een metalen hendel van een voorwerp dat in het gebied was gevonden. Dave en de anderen gaven alles wat ze hadden, maar de hoes bewoog geen centimeter. Zou er iemand professioneel genoeg zijn om dit voor elkaar te krijgen?
Een van de omstanders zag een telefoonnummer van het productiebedrijf op het deksel van de leiding. Dave haalde meteen een telefoon uit zijn rugzak en een minuut later had hij iemand aan de lijn. Veel rustiger dan voorheen legde Dave de situatie zorgvuldig uit en eindigde met de vraag of ze iets konden doen. De hoop keerde terug naar hem.
Het duurde een paar minuten voordat de andere kant van de lijn een beslissend antwoord gaf. Het bedrijf had inderdaad de doppen geproduceerd. Hij kreeg echter niet het antwoord dat hij wilde. De stad zou om toestemming moeten worden gevraagd. De tegenslag verraste hem. Hij belde hiervoor niet de regering, besloot Dave.
Dave wist wat voor bureaucratische procedure hij zou moeten doorlopen en hoeveel tijd het hem zou kosten om het papierwerk te ontvangen. Wat daar beneden is, zou tegen die tijd dood zijn. Een voor een kondigden de mensen die hem eerder hadden geholpen aan dat ze door moesten met hun werk. Toch was Dave niet van plan om op te geven.
De situatie was urgent. Dave wist dat de enige manier om zijn missie te volbrengen was om het heft in eigen hand te nemen. Hij belde de eigenaar van een sleepbedrijf dat hij toevallig kende, en opnieuw ging hij in op wat er was gebeurd. Dave waagde het dat hij de juiste uitrusting zou hebben om deze duivelse dekmantel te verwijderen.
De eigenaar van het sleepbedrijf had een ander idee. Hij stond erop de autoriteiten erbij te betrekken. Dave bedacht een plan. Als hij de hulpdiensten wilde bellen, moest hij een goede reden hebben. Als daar beneden niets was, riskeerde hij een enorme boete.
Knoeien met overheidseigendommen was iets waar de eigenaar van het sleepbedrijf erg huiverig voor was. Dave bleef volhardend. Hij trok zich niets meer aan van de risico's. Zijn eerste en belangrijkste doel was om nu in het riool te komen...
Dave was alles beu. De herder bewoog al die tijd geen centimeter. Hij probeerde de herder te bewegen om te zien wat er ging gebeuren. De herder verzette zich en begon zelfs agressief te worden tegen Dave. Dit was de laatste druppel.